نقطه تفاهم عقلم و قلبم

یه موقعهایی فکر میکنم چقدر پر انرژی ام و میتونم دوباره شروع کنم به خوندن و نقاط ضعفم را تقویت کنم و بروم دوباره امتحان بدهم و نمره خوبی بیارم، یه موقعهایی حس میکنم وااای چقدر خسته ام و چقدر بی توانم و اصلا در خودم توان ادامه دادن را نمیبینم، میترسم از دوباره شکست خوردن. عقلم بهم میگه اینهمه آدم تونسته اند پس تو هم میتونی، منابع درست را انتخاب میکنی و اینقدررررر گوش میدهی و اینقدررررررر میخونی که لیسنینگ و ریدینگ برسه به نقطه اطمینان و اصلا همون بشه مرحله ای که نقطه قوت کارنامه ات بشه، اما دلم میترسه و خسته هست و میگه تو رو خدا ولم کن، عقلم میگه ولت کنم بعدش چکار کنیم؟ چکار میشه کرد؟ قلبم میگه نمی‌دونم اما دست از سر من بردار، من دیگه طاقت و توانش را ندارم، عقلم میگه باشه یه کم خستگی در کن بعد دوباره شروع میکنی، قلبم میگه نههههههه من خسته تر از این حد ها هستم که با یه خستگی در کردن حالم جا بیاد، درضمن یه جورایی از شکست دوباره میترسم، اینجا دیگه عقلم میگه پاشو خودت را جمع کن یعنی چی میترسی از شکست؟ قلبم میگه فقط دلم آغوشی را می‌خواد که در اون احساس امنیت و حمایت کنم، عقلم هم فقط تو این نقطه با قلبم موافق میشه.