حسرت- سیزده از چهل

من از مرگ عزیزانم میترسم. یعنی راستش را بخواهید از این میترسم که نباشند و من پر باشم از حسرت. از اینکه بعضی ایکاش‌ها خوره مغزم شوند، اینکه ایکاش فلان کار را کرده بودم و حتی از اون بدتر و غم‌انگیزتر، ایکاش فلان کار را نکرده بودم. از اینکه نباشند و بین من و او تنها خاک باشد و سنگ. میترسم دستانم را دراز کنم و به جای اینکه دستانش را در دست بگیرم، تنها بتوانم سنگ قبر را لمس کنم و به جای گرمای وجودش، سردیِ سنگ را حس کنم. غم سنگینی است مواجه شدن با این واقعیت که دیگر تمام شد! دیگر نه میتوانم برایش کاری کنم و نه میتوانم دلخوش باشم به حضورش. سنگینی این نیستی و این تمام شدن، میتواند کمر آدمی را از غم خم‌کند. سخت است، کمر صاف کردن زیر این بار نشدنی است مگر آدمی دست بیاویزد به دامن خاطرات. و وامصیبتا که اگر هر خاطره ای زخمی باشد و خنجری باشد بر قلب و نمکی باشد بر زخم. چه میشود کرد؟ با این انبوه غم و استیصال چه میشود کرد؟ فرار، شاید فرار تنها راه حل باشد. فرار از واقعیت، فرار از ناتوانی، فرار از دروغ هایی که به خود گفتیم، دروغ هایی که به دیگران گفتیم و آنقدر تکرارشان کردیم که خودمان هم باورمان شد. نمیدانم تا کجا میتوان با دروغ سر خودمان را گرم کنیم و دلمان را خوش، به  اینکه نه! کوتاهی‌ای از من نبود و من بهترین کاری را که توانستم انجام دادم. ایکاش هر مرگی در نتیجه ی رسیدنِ میوه ی زندگی باشد، آنقدر مانده باشد که هر دوره را به کمال طی کرده باشد. میوه ی رسیده ای که چیدنش نه تنها حسرت ندارد که نشانه ی این است که هر چیزی در جای خودش است. هیچ حسرتی بر دلمان باقی نمانده باشد...