زود می آم ...

ساعت یازده و چهل دقیقه است، چند وقته با خودم کلنجار میرم که من به نوشتن اینجا بدون هیچ تلاشی برای انگلیسی نوشتن نیاز دارم، یعنی نوشتن اینجا  وقتی جملات را فارسی تایپ میکنم بهم حال خوب میده، وقتی هرچه که در ذهنم هست را با مهارت فارسی نوشتن خودم تبدیل میکنم به یه متن، به همه ی این حالهای خوب نیاز دارم. اومدم بشینم یه پست درست درمون بنویسم که چشمم به ساعت خورد، گفتم برم برای ناهار کوفته بذارم تا پخته بشه و بعد بیام اون پست را بنویسم؛ اما از خودم ترسیدم که تو پروسه ی آماده کردن ناهار و پختن کوفته باز خودم را قانع کنم که به عهدم وفادار بمونم و مطلب فارسی نذارم :) خلاصه اینکه این پست را همین الان تایپ میکنم و آپلود میکنم که دیگه حتما مجبور باشم اون مطلب اصلی فارسی را بذارم: بعد از کوفته میبینمتون :))