سلام دوستان، قبلا هم گفته بودم که یک کانال تلگرام دارم که فقط عکس میگذارم. جدیدا یادداشتها را همزمان در وبلاگ و کانال تلگرام با هم آپلود میکنم اما اگر همراه پست عکسی باشه فقط تو کانال تلگرام میگذارم.
خوشحال میشم عضو کانال تلگرامم بشوید که بدلیل داشتن گهگداری عکس، کاملتر از وبلاگ است. آدرس کانال تلگرام را میگذارم برای دوستانی که دوست دارند کانال را داشته باشند.
هوا بطرز عجیبی خنک است. برای هفته‌ی دوم خرداد این خنکی هوا دور از انتظار است.
پنجره‌ها را توری زده‌ایم و با خیال راحت پنجره‌ها را باز میگذارم. هم از پنجره حشره وارد نمیشود و هم گربه خارج نمیشود. چند سال پیش خواندم یا شنیدم که ژاپنی‌ها یک چیزی ساخته‌اند که مانع ورود صدا می‌شود ولی هوا را رد میکند! از آن‌روز منتظرم این تکنولوژی هم نهایتا به ایران برسد، هنوز که نرسیده است.
فکر کنم اگر روزی یکی از این ساخته های تکنولوژی ژاپنی‌ها را داشته باشم حالم بهتر شود! فکر کنید بدون اینکه صدای خیابان بیاید داخل با باز کردن پنجره‌ها هوا عوض شود. البته همین الان فکر کردم خب اگر آنطرف پنجره صدای پرنده‌ها باشد، چه؟ آخ که دقیقا این همان چیزی است که دلم میخواهد، اینکه با بازکردن پنجره بوی علف و خنکی هوا و صدا پرنده‌ها بیاید داخل. این چیزی هست که می‌تواند حالم را خوب کند. واقعا میکند؟ نمیدانم. از بس خودم را یکطوری تصور کردم و بعد در موقعیت دیدم عه! اینطور نیستم و اینطور نبود، دیگر نمیتوانم به هیچ حس و شناختی از خودم اطمینان کنم.
همیشه فکرمیکردم اگر مامان خوبی نیستم، خب نباشم. بیشتر از این از دستم برنمیاد و اصلا همین است که است. یک طورهایی پذیرفته بودم که مامان خوبی نیستم چون مدل مامانهای اطرافم خودم را وقف بچه‌ام نمیکنم و مدل مامانهای اینستاگرامی لحظات خاص مادرانه برای بچه‌هام ندارم و هزار رنگ و لعابی که در عکسهای دو نفره ی مادر دختری‌اشان بود در من و بچه هام نبود. البته به استثنای دوران کودکی دخترم که من هم تا حدی در دام اداهای اینستاگرامی بودم ولی بعدش به لطف دو بارداری پشت‌سرهم و سختی‌های آن دوران، آن اندک اداها هم کنارگذاشته شدند.
از صحبت دور نشوم، فکر میکردم مامان خوبی نیستم تا یکی دوباری چند نفر بهم گفتند نه، کی گفته تو مامان خوبی نیستی؟ و انگار تازه آن موقع بود که فهمیدم که چه زیرزیرکی مادری‌ام که بخشی از هویتم و زندگی‌ام هست زیر سوال برده شده است و من چه پوست کلفت بوده‌ام که با پررویی و با اعتمادبنفس کماکان به راهم ادامه داده‌ام… حتما که این ضربه ها کار خودشان را کرده‌اند و زخمشان را زده‌اند ولی این من بوده‌ام که در درون خودم با این حس مادر بد بودن و مادر خودخواه ناکافی بودن جنگیده‌ام و سعی کردهام با یک گوش در و یک گوش دروازه سروته قضیه را بهم بیاورم… اولین بار دخترم دوساله بود که رفته بودیم مجلس ختم یا چیزی شبیه آن. دقیق یادم نیست. بدون آنکه دست دخترم را در دستانم نگه دارم خیلی رها طور بین جمعیت میچرخیدم و احوالپرسی میکردم یکی از زن‌های فامیل که الان تازه فهمیدم چه زن زرنگی بود که از همان حرکت متوجه ی نوع مادرانگی من شد، رو‌کرد به من و گفت «کره به خود نمیگیری»! در کسری از ثانیه کلماتش را تحلیل کردم، کره (با فتحه کاف و کسره ر) در گویش محلی ما به بچه ی بز میگویند. «کره به خود نگرفتن» اشاره به گوسفندانی دارد که بعد از زایمان بچه ی خودشان را زیر پر و بال خود نمیگیرند و به اصطلاح صاحب گوسفندان باید خودش چاره‌ای بیاندیشد تا طفلک تازه دنیا آمده را شیر دهد و … جالب است که بعضی وقتها بعضی گوسفندها علاوه بر بچه ی خود، بچه‌ی یک گوسفند دیگر را هم جمع و جور میکنند… عجب زن زرنگی بود. در کمتر از یک دقیقه بخش بزرگی از شخصیت من را تحلیل کرد. کاری ندارم که مرا قضاوت هم کرد.
یک دهه و نیم از مادرشدنم میگذرد، الان دخترم پانزده ساله است، پسرها هشت و شش ساله‌اند و هنوز هم از اینطرف و اونطرف ترکش‌های قضاوت دیگران در خصوص کیفیت مادری‌ام به من میخورد. چکار میکنم؟ اعتراف میکنم که نمیتوانم مثل گذشته یک گوش را در کنم و دیگری را دروازه. میشنوم و زهرشان را میریزند و حالم را خراب میکنند. حالی بین خشم و بغض می‌شود.
دیروز پسر کوچک را برده بودیم گفتاردرمانی. از مجموع سؤالاتی که پرسید به من این حس را داد که تو چه مادر بیفکری هستی که هم بچه را پیش دبستانی نفرستاده‌ای و هم برای اصلاح مخرج حروف باید بچه را در چهارسالگی میآوردی و الان دقیقه نود است. دلم میخواست به آقاهه میگفتم شما کار خودت را بکن، تمرین هایی که برای گفتاردرمانی لازم است را بده ومن را مجبور نکن بابت اظهارنظرهایت که واقعا نمیخواهم نمیشنوم پول هم بدهم.
ایکاش میتوانستم قبل از هر افاضه‌ی فضلی، بخواهم ایزوی دو هزار و چندشان در کنترل کیفیت مادری‌ام را نشانم بدهند. صبوری‌ام کم شده است. دیگر نمیتوانم یک گوش را در کنم و یک را دروازه.
پنجشنبه و جمعه را رفتیم شمال، کلی مطلب تو ذهنم آماده کرده بودم که بنویسم؛ از کوتاه بودن عمر و دم دستی بودن تفریحات. از نسبتا ارزان بودن تفریحات در ایران. از اینکه این دفعه لب ساحل پوشک بچه و آشغال پوست هندوانه ندیدم و چقدر بابت این ندیدن خوشحال شدم. از اینکه لب رودخانه که ایستادیم و آتش روشن کردیم برای درست کردن جوجه کباب، و پسرها ساقه های خشک نی را با چاقو میبریدند و خوشحال بودند که مزرعه بامبو دیده‌اند. از کم‌بودن سطل آشغال در شهر که زن فروشنده ی سوپرمارکت هم بابت آن شاکی بود. زن فروشنده ی سوپر مارکت که مثل من صبح زود بیدار شده بود، زودتر از تمام نانواهای شهر.
صبح زود بیدار شدم، با صدای پرنده ها و خروس‌ها. شب با اندکی احساس سرماخوردگی خوابیده بودم ولی از فرط خستگی نتوانستم بلند شوم و دارو بخورم. صبح با صدای پرنده ها و فکر دارو خوردن بیدار شدم. رفتم تو بالکن. هنوز خورشید بالا نیامده بود و هلال باریک ماه و ستاره قطبی در آسمان بود. هوا پر بود از بوی بهارنارنج. فکر کردم چقدر خوشبختم که امروز اینجا بیدار شده ام و من هم از این هوا و این آرامش سهمی دارم. امروز این زیبایی و آرامش قسمت من بوده است.
بیدار میمانم تا هوا روشن‌تر شود، قرمزی طلوع خورشید جای هلال باریک ماه و ستاره‌ی قطبی را می‌گیرد… لباس میپوشم بروم نانوایی. همسر میگوید می‌روم نان میگیرم، تا میآیم کمی شل کنم و فکر کنم که نروم، میگویم نه، می‌روم. حتما کوچه هم پر از بوی بهارنارنج‌ها است.
کوچه و خیابان خلوت است، تنها مغازه ی باز، سوپرمارکت سر کوچه است. می‌روم داخل و زن فروشنده را میبینم. فکر میکنم حتما یک چهره ی خندان و یک صبح بخیر حال خوبی بهش میدهد. با لبخند سلام صبح بخیر میگویم. زن شمالی با چهره ای چند برابر شاداب‌تر از من جواب میدهد. اشاره میکنم به سمت راستم، همانجایی که نانوایی تافتونی است و میپرسم نانوایی باز نمیکند؟ میگوید دیروز تعطیل بود، امروز حتما باید باز کنه! میپرسم نانوایی دیگه ای این اطراف نیست؟ با دستش اشاره میکند به سمت چپ و میگوید بعد از پمپ بنزین نانوایی تافتونی و بربری است.
راسته ی خیابان را میگیرم تا برسم به تابلوی پمپ بنزین و بعد از آن نانوایی تافتونی که آن هم بسته است! نگاه صفحه ی گوشی موبایلم میکنم، ساعت شش و نیم است. می‌روم جلوتر تا برسم به نانوایی بربری. از دور نانوایی را میبینم که لامپ جلویش روشن است! میدانم که لامپ روشن یعنی نان داریم و وقتی پخت تمام شود، به نشانه ی تمام شدن نان، لامپ را خاموش میکنند.
نان داغ در دست، شاد و سرحال مسیر رفته را برمیگردم و گهگداری تکه ای از نان میکنم و میخورم. با خودم فکر میکنم بروم سوپرمارکت و از زن یه چیزی برای صبحانه بخرم… وسایل سبد را مرور میکنم کره و پنیر و گردو داریم. یاد شیشه ی مربا در سبد میافتم و میگویم خامه می‌خرم.
نان در دست وارد مغازه میشوم.
زن میگوید نانوایی باز بود؟ این تافتونی هم تازه باز کرد! میگویم تافتونی بسته بود ولی بربری باز بود و نان را به سمتش میگیرم و میگویم بفرمایید. تعارف میکند و یک تکه کوچک میکند، میگویم نه، زیاد گرفته ام بردارید و با دست خودم نصفه ای از یک نان را نشان میدهم و این دفعه که اصرارم را میبیند یک تکه بزرگ‌تر میکند. نان تازه است و بعید است زن هنوز صبحانه خورده باشد. خامه را می‌خرم و زن که دارد حساب میکند میپرسد تازه آمده‌اید این محل؟ میگویم دیشب آمده‌ایم و فقط برای یک شب اینجا هستیم. میگوید آها! مسافرید! خوش بگذرد!
زن با جاروی بلندی همراه من از مغازه بیرون میاید و به سمت کیسه ی بزرگ زباله می‌رود که پاره شده است و زباله ها اطرافش ریخته اند. میگوید پسرم دیشب فراموش کرده است کیسه را بگذارد داخل. احتمالا تعجب من را میبیند که خب چرا باید شب کیسه آشغال را بگذارند داخل؟ میگوید اینجا هفته ای دو شب میآیند آشغال‌ها را میبرند و اگرآشغالها بیرون بماند موشهامیآیند کیسه ها را پاره میکنند و با دستش بزرگی موشها را نشان میدهد که بنظرم باید هم‌جثه گربه باشند!
میگویم بهتر نیست از شهرداری بخواهید سطل آشغال بگذارند سر خیابان؟ میگوید کجا بگذارند؟ کی راضی میشه جلوی خانه اش سطل آشغال باشد؟ هر جا بگذارند جلوی خانه ی یک نفر می‌شود. سر میچرخانم و اطراف را نگاه میکنم راست میگوید. میگویم خودتان سطل بگذارید، از این سطرهای بزرگ دردار که از این آشغال بیرون و داخل گذاشتن راحت شوید؟ میگوید پارسال گذاشتیم ولی همه ی محل فکر میکردند سطل را شهرداری گذاشته و جلوی مغازه شده بود محل تجمع آشغال‌های محل! تا هر دو سه شب یکبار شهرداری میآمد و آشغال‌ها را میبرد، دیگه به شوهرم گفتیم بیا این سطل را جمع کنیم، جمع کردیم و از آشغال‌های همسایه ها حداقل راحت شدم و لبخند پیروزمندانه ای میزند! من هم لبخند میزنم و بهش حق میدهم که نخواهد آشغال‌های مردم جلوی مغازه اش باشد.
هر راه حلی بلد بودم قبلا امتحان شده بود و جواب نداده بود. شرمنده از اینکه نتوانسته ام کمکی کنم و راه حلی برای مشکلش پیدا کنیم خداحافظی میکنم. و با نان و خامه به خانه برمیگردم و با فکر خوردن صبحانه در بالکن با آن ویووی زیبا پیش پیش این لذت را مزه مزه میکنم….
عکسهای خانه‌ی باباجون را نگاه میکنم، با کشیدن انگشت بر روی صفحه ی موبایلم، یکی یکی عکسها را میبینم. عجله ای ندارم. سر صبر و حوصله یکی یکی عکسها را نگاه میکنم، به جزییات دقت میکنم و با هر عکسی که از روی صفحه می‌رود تکه ای از قلبم را همراه خودش میبرد. دلتنگی است؟ نکند معنی ریشه و خاطره همین است؟ با همان سرعتی که نوک انگشتانم بر روی صفحه‌ی موبایل کشیده می‌شود و عکسی از روی صفحه محو می‌شود، انگار قلبم تنگ‌تر می‌شود و تنگ‌تر، و نفسم حبس‌تر.
پشت بام با ایزوگام براق نقره‌ای وصله ای ناجور است بر خانه. نه فقط بر خانه که بر کل کویر، در میان آنهمه خاک و رنگ خاکی این آلومینیوم براق چه میگوید….
من هنوز پشت بام‌های کاهگلی را همانطور به‌یادمیآورم که شبهای تابستان میرفتیم روی آن میخوابیدیم. من، ننه و خاله ام. یادم نیست باباجون کجا میخوابید؟ روی تراس تو حیاط که بهش میگفتند تخت؟ یا او هم یک گوشه ای از پشت‌بام تشکش را روی زیراندازی پهن میکرد و میخوابید… یادم نیست.
از روز برایم روشن‌تر است که سرشب موقع خوابیدن با خاله‌ام پچ پچ میکردیم و ننه میگفت بخوابید، اینقدر حرف نزنید صدا میره خونه ی همسایه ها، زشته! و من که عادت داشتم به خانه های تهران که به هم چسبیده بودند اصلا نمیتوانستم باور کنم که خانه ی باباجونم با باغچه‌ی اطرافش همسایه ی خانه‌ی حسین کربلایی محمد و سیدمهدی می‌شود که کلی آنطرفتر بود، وسط باغچه و درخت‌های خودشان.
خاله ام میگفت اینجا هوا صافه، صدا راحتتر میره، آروم حرف بزن. و من فکر میکردم چقدر خاله از من عاقلتر و فهمیده تر است که این چیزها را میفهمد. خاله ام خیلی چیزهای بیشتری میفهمید، مثلا از یک نور خیلی کوچک، خیلی خیلی کوچک میفهمید که پسر سیدمهدی سیگاری است و آن نور کوچولو بین آنهمه درخت و از آن همه فاصله نور آتش سیگار پسرسیدمهدی است. من سعی میکردم یواش حرف بزنم تا کمتر آبروریزی کنم و نمیدانم چرا موقع یواش حرف زدن فکم درد می‌گیرد؟
انگار همین دیروز بود که بین ننه و خاله‌ام میخوابیدم که اگر غلت زدم از پشت‌بام پایین نیفتم و من که نمیتوانستم به پهلو‌ها غلت بزنم، نیم متری رو به بالاسر میرفتم…
هنوز خنکی هوای کویر موقع سحر یادم هست که از زور سرما دنبال چادرشب چهارخانه ای میگشتم که رویم بکشم، بچه بودم و به خودم روا میدانستم که هرچه هست را من رویم بکشم تا گرم شوم، گرم شدن من مقدم بر ننه ام و خاله ام بود…
از عکس میفهمم همه ی پشت‌بام و همه ی شیبهای طاق گنبدی اش ایزوگام شده است، زشت است. بین آنهمه رنگ خاک و گل این رنگ براق نقره ای آلومینیومی زشت است و من را پس میزند ولی چیزی از جنس ریشه و خاطره من را به این عکس و این خانه و کاهگل زیر این ایزوگام‌ها میچسباند.
* خدابیامرز ابراهیم نبوی یک کتابی دارد به نام در خشت خام، مجموعه ی صحبتهایش است با مرحوم احسان نراقی…. نمیدانم چرا این یادداشت را نوشتم برای عنوان یاد «در خشت خام» افتادم….
صبح جلوی پنجره ی قدی ایستاده‌ام. تمام دیشب باران آمده و همه جا خیس است و هوا تازه. در دوردست‌ها ابرها و مه پایین آمده‌اند تا وسط کوه و حتی شاید تا لابلای خانه هایی که در دامنه ی کوه ساخته شده‌اند، خانه های شیک و لاکچری بالاشهر تهران که لابد یکی از مزایایشان اینست که از یکطرف به کوه ویووی ابدی دارد و از طرف دیگر به شهر.
از پشت پنجره‌ی قدی به خیابان باران‌زده و به کوهها نگاه میکنم و به وویسها گوش میدهم. اولین روز کاری سال جدید است و گویی کارها و مشکلات پشت در بسته به صف ایستاده بودند که روز کاری شروع شود و هجوم بیاورند داخل.
وسط وویس ها استپ میکنم تا تیکه تیکه برایش جواب بگذارم. قبل از هر چیز یک عکس از منظره‌ی روبرویم میگیرم و برایش مینویسم امروز هوا خیلی خوب است و من خوب بودن هوا در اولین روز کاری را به فال نیک میگیرم و امیدوارم امسال، سال کاری خوبی داشته باشیم.
هنوز این وویسها و پاسخ دادن به آنها تمام نشده است که گوشی موبایلم زنگ میخورد و درگیر یک کار مزخرف میشوم که تا ساعت سه نیمه شب در موردش حرف میزنم و وویس میگذارم و پیام میگذارم.
نهایتا پنج دقیقه مانده به ساعت سه نصف شب گوشی را میگذارم کنار و قبل از خواب دفترم را برمیدارم و لیستی از کارهای ضروری فردا را مینویسم که فردا فراموشم نشود. میخوابم.
امروز صبح از پشت پنجره ی قدی بیرون را نگاه میکنم. خبری از تازگی و طرا‌وت باران و هوای دیروز نیست. پاهایم درد میکند. گوشی را چک میکنم ببینم دیروز چند قدم راه رفته ام و حرف زده‌ام، نوزده کیلومتر راه رفته ام. پاهایم بیشتر درد می‌گیرد. امیدوارم بقیه ی روزهای کاری امسال به دیروز نگاه نکنند.
صبح زود بیدار شدم، از تخت بلند میشوم و اولین کاری که میکنم باز کردن پنجره ی شرقی اتاق خواب است.
و بعد سری به اهالی خانه میزنم . همه هنوز خوابند.
برمیگردم به اتاق خواب و گربه‌ها را میبینم که خیز برداشته‌اند برای لب پنجره ای که باز است. گربه ها را از اتاق بیرون میکنم و در اتاق را میبندم که نگران آنها و باز بودن پنجره‌ها نباشم. پنجره ی جنوبی اتاق را هم باز میکنم.
هوای خنک صبح بهاری همراه با صدای پرنده‌ها میآید تو اتاق. خنکم می‌شود و می‌روم زیر پتو و گوشی موبایلم را دست میگیرم.
یک دوری تو تلگرام میزنم و چندتایی پست میخوانم. یک سری به وبلاگ میزنم، آخرین پستی که گذاشته‌ام یک کامنت جدید دارد، آنرا هم جواب میدهم. هوس نوشتن میکنم. با خودم میگم یه نگاهی هم به واتساپ بنداز و بعدش یادداشتت را بنویس.
دیروز بین استاتوس های واتساپ، استاتوس دختر روسی را دیده ام، از همدوره‌ای های اولین سفرم به ژنو بود. یک ویدیوی کوتاه از لب ساحل گذاشته است. ویدیو را نگاه کردهام. رنگ آب دریا و خاک ساحل و اصلا مدل خوردن موج به لب دریا برایم آشنا بود، این خزر است. برای دختر روس نوشته‌ام؛ دریای کاسیپین؟ بین پیامهای واتساپ چشمم میخورد به جواب تاتیانا، همان دختر روس، که جواب داده است بله! دریای کاسپین. اما تو چطور حدس زدی؟ برایش مینویسم چون طرف دیگر دریای کاسپین ما هستیم، ظاهرا رنگ آب و ساحل و موج‌های کاسپین هر دو طرف شبیه هم هستند. یک ایموجی لبخند هم کنارش میگذارم. از این لبخندهای ملیح، نه از آن خنده‌های با دهان گشاد که دندانشان پیدا است یا از شدت خنده دو قطره اشک کنار چشمانش پیدا شده است.
تو واتساپ هم خبر خاصی نیست. واتساپ را میبندم.
این صفحه را باز میکنم که بنویسم، هنوز دو خطی بیشتر ننوشته ام که همسرم پنجره‌های اتاق را میبندد، میگویم نبند! هوا خوبه، دارم به صدای پرنده ها گوش میدهم. میگوید گربه میخواد بیاد تو اتاق، در را بستی داره میو میو میکنه. پنجره ها را میبندد و در اتاق را باز میکند. دودی میپرد تو اتاق. اول با عجله می‌رود سمت پنجره ی شرقی، وقتی میبیند پنجره بسته است میپرد روی تخت که پنجره ی جنوبی را چک کند. وقتی میبیند آنجا هم خبری نیست و پنجره ها بسته اند میآید بیصدا کنارم لم میدهد. دیگر نه صدای پرنده‌ها میآید و نه صدای میو میوی گربه‌ها.
یادداشتم تمام می‌شود و فکرمیکنم الان پنجره را باز‌کنم به احتمال زیاد با گرمتر شدن روز، دیگر صدای پرنده ها هم تمام شده است.
بلند میشوم و پنجره ی شرقی را باز میکنم. هنوز یکی دو پرنده ی سمج سروصدا میکنند و صدای یک کلاغ هم به آنها اضافه شده است. برمیگردم لبه ی تخت کنار دودی مینشینم که اگر خواست برود سمت پنجره حواسم بهش باشد.
امروز آخرین روز یک تعطیلات طولانی کشدار است. فردا از شنبه همه چیز برمیگردد به روال عادی‌اش. بچه ها صبح میروند مدرسه و من هم یا باید از خانه کار کنم و یا برای پیگیری کارهایم بروم بیرون. دوست دارم این تعطیلات طولانی تنبل‌وار تمام شود؟ نمیدانم.
جوان بودم و بی‌تجربه و شاید همین بی‌تجربگی باعث شده بود بدون استرس تا پایان هفته ی چهل و دوم بارداری منتظر بمانم تا زایمان طبیعی و فیزیولوژیک داشته باشم.
در سونوگرافی های ابتدای بارداری تاریخ تقریبی زایمان را زده بود نیمه ی اول اسفند و دکتر گفته بود نهایتا هفته ی سوم و چهارم اسفند.
هفته ی چهلم بارداری سپری شده بود و هنوز دخترم نمیخواست دنیا بیاید. اسفند تمام شد و من با شکمی بزرگ سال را نو کردم.
هوا بهاری بود و من که ترس از درد زایمان طبیعی داشتم، روزانه سه چهار ساعت پیاده روی میکردم که زایمان راحت‌تری داشته باشم.
تعطیلات عید هم با همان شکم بزرگ و پیاده روی های طاقت‌فرسا تمام شد و بعدازظهر دوازدهم فروردین بدون آنکه ساک وسایل نوزاد را بردارم رفتیم بیمارستان. معاینه شدم و گفتند کیسه آب نشتی دارد که خودم از همان صبح زود متوجه شده بودم و میدانستم از نشانه های آمادگی برای زایمان طبیعی است… تا پذیرش شوم و در بیمارستان بستری شوم ساعت نه شب گذشته بود.
به مادرم گفتم کار من حداقل تا فردا ظهر طول میکشد، شب را اینجا نمانید. بروید خانه و فردا صبح خواستید بیایید ساک نوزاد را هم با خودتان بیاورید.
سرم به دستم وصل شد و میدانستم برای تسریع زایمان در آن آمپول فشار ریخته‌اند. در انتظار دردهای محکم‌تر و شدیدتر ، شروع کردم نفسهایم را بشمارم و سعی کنم نفس‌های عمیق بکشم… تمام مطالبی که در کلاسهای آمادگی زایمان طبیعی شنیده بودم را برای خودم مرور میکردم.
ساعت بزرگی دقیقا روبروی تختم بود. با هر درد دقیقه ها را میشماردم و فاصله ی هر درد با درد بعدی را استراحت میکردم تا برای درد بعدی توان بیشتری داشته باشم و با نفس‌های عمیق فشار درد را مدیریت کنم.
میدانستم دردهای اول با فاصله های بیشتر میآیند و وقتی فاصله ی دردها به دو دقیقه برسد باید منتظر نزدیک شدن زمان تولد نوزاد باشم و در لحظات آخر فاصله ی دردها بقدری کم می‌شود که دیگر نمیتوان بین دردها استراحت کرد.
ساعت را نگاه میکردم و مدام با خود میگفتم هنوز تازه شروع شده است و احتمالا تا فردا صبح روی این تخت هستی…سعی کن بیصدا درد را تحمل کنی… این دردها هنوز دردهای اول است …. تحمل کن….تحمل کن… تو توانایی‌اش را داری… نتوانستن و نشدن نداریم…. نفس عمیق بکش تا درد بگذرد …. هر درد محکمی که میآمد خودم را مبارزی میدیدم که آمده بود بیصدا در نبرد پیروز شود، بیصدا ….بیصدا…. پرستار آمد بالای سرم، معاینه ام کرد و با دیدن وضعیتم و اینکه با نفس های عمیق، بیصدا درد را تحمل میکنم پرسید ماما هستی؟ نمیدانم رمق داشتم لبخند بزنم یا نه ولی در دلم سرشار از غرور بودم، جواب دادم نه.
سه ساعت گذشت و من که منتظر بودم و فکر میکردم هنوز دردهای اصلی نیامده است و حداقل تا فردا صبح این وضعیت ادامه دارد، در میان بهت و ترس‌من پرستار گفت بچه دارد میآید… از اتاق درد باید برویم اتاق زایمان… شوک شده بودم. زود نیست برای زایمان؟ من فقط سه ساعت است که در بیمارستان بستری شده‌ام، مطمئنید؟
پرستار دستپاچه گفت، نه خانم، زود باش وگرنه بچه همینجا دنیا میآد… ترسیده بودم، پرستار دستمانم را گرفته بود و دست من دور کمرش را گرفته بود. انگار تکیه گاهی مطمین میخواستم… بدم نمیآمد ازش بخواهم که پیشم بماند. همینکه ظرف سه ساعت گذشته چند باری معاینه ام کرده بود، بهم حس نزدیکی میداد حداقل بخاطر همان چند معاینه از همه ی آدم‌های آنجا به من نزدیکتر شده بود.
پرستار من را تا اتاق مخصوص زایمان آورد، تحویل دکتر و ماما داد و خودش برگشت به اتاق درد.
فکر کنم از بس بیصدا زایمان کردم، شده بودم بیمار محبوب آن شب. دکتر و ماما تشویقم میکردند که چقدر خوب مسیر زایمان را آمده ای…. همینطور مامان خوبی باشی الان بچه را میگیریم و نوزاد دنیا آمد….. رها شدم… با تولد نوزاد رها شدم…. بار بزرگی از روی دوشم برداشته شد و من یک مادر قهرمان بودم که بدون آنکه بگوید من نمیتوانم، ترس هایش را قورت داده بود و زایمان کرده بود.
دخترم را بغلم دادند. طفلک صبور من که چهل و دوهفته در دلم مانده بود…. نمیدانم این خصلت من هست که همه ی کارهایم را دقیقه نود انجام میدهم یا از خصلت این بچه است که هر کاری را باید هزار مرتبه بهش بگویم تا انجام بدهد که برای دنیا آمدن هم تا دقیقه ی آخر هفته ی چهل و دوم صبر کرد:))
دخترم دنیا آمد، من مادر شدم. با مادر شدنم بخش‌هایی از من روشن شد که قبلا اصلا از آن خبر نداشتم. با آمدن دخترم نسبت به همه ی بچه های دنیا احساسات مادرانه پیدا کردم. قلبم رقیق‌تر شد و دکمه ی مادرانگی در من روشن شد.
هیچ وقت ادعای مامان خوب بودن نداشته ام، میدانم پر از اشتباه هستم اما سعی کردهام به دخترم یاد بدهد نتوانستن نداریم. همه ی تلاشم بر این بوده است که توانمند باربیاید و مستقل. دستانش پر باشد از مهارتهای مختلف و دلش گرم باشد به اطمینانی که من بعنوان مادرش به او دارم. هیچ وقت ادعا نکرده‌ام که مامان کاملی هستم ولی می‌توانم ادعا کنم دخترم دختر توانمندی است و حمایت من را دارد.
تولدت مبارک !
برای ناهار ته‌چین مرغ گذاشته‌ام.
ف و دخترش بعد از مدتها آمدند خانه‌امان. معمولا ما تلفنی راحتتر میتوانیم حرف بزنیم تا حضوری. حضوری بقدری پسرهای من و دختر ف از ما حرف میکشند و مشغولمان میکنند که فرصتی برای خودمان باقی نمیماند.
ناهار را که می‌خوریم پسرها و دختر ف میروند سراغ گربه‌ها تو اتاق دخترم. وقت ناهار دخترم گربه ها را تو اتاقش گذاشته است. پیشی ها دیگر حوصله‌اشان سر رفته است و شروع کرده‌اند به میومیو کردن که یا یکی بیاید پیش‌ما یا در را بازکنید که ما هم بیاییم بیرون. ف از گربه میترسد و به قول خودش خیلی خاطرم برایش عزیز است که آمده خانه‌ام:)
سه نفره پشت میز ناهارخوری نشسته‌ایم، من، ف و دخترم. ف دارد از پیج اینستاگرامش حرف میزد که چه ایده هایی برایش دارد و دارد تلاش میکند که چطور فالوئر جمع کند. یکی از پست‌های پیج اینستاگرامش را میآورد و گوشی را میدهد به دخترم که ویدیو یک دقیقه‌ای را ببیند و نظرش را بگوید. فعالیت پیج درباره‌ی زنان و روش‌های خودمراقبتی زنانه است. دخترم ویدیو را میبیند و شروع میکند به حرف زدن…. میگوید ویدیوها و ترکیب قرارگرفتن آن در پیج خوب است، میپرسد ادیت ویدیوها را خودتان میکنید؟ بعد شروع میکند در مورد محتوای پست حرف زدن… همینطور که دارم یک قابلمه کوچکتر میآورم که اضافه ی دیس پلو را بریزم تو آن، به حرف‌هایش گوش میدهم … برمیگردم به سمت کابینت تا ظرفی دردار بیاورم برای باقیمانده مرغ، که فکر میکنم چقدر خوب و مسلط حرف میزند. مینشینم پشت میز و به حرفهای ف و دخترم گوش میدهم. یک‌جور خاصی مست غرور هستم که دخترک پانزده ساله ام اینقدر حرف برای زدن دارد. برخلاف همیشه‌ام که همیشه حرفی برای زدن دارم و دنبال فرصتی میگردم که حرفم را بزنم این دفعه ساکت نشسته ام و گوش میکنم، به دخترم گوش میدهم که دست‌هایش را گذاشته است دو طرف بشقاب خالی غذایش و همینطور که به آرامی بشقاب را در دستش نگه میدارد میگوید «بله درست میگید حتی اگر به نظر آدم هم برسد که یک نفر کارش چندان ارزشمند نبوده، درست نیست اینطور بهش بگییم.» بشقاب را میگذارد کنار و رو به ف میگوید هدفتون از پیج چیه؟ ف شروع میکند با هیجان از ایده‌اش حرف زدن که خودش هم وقتی شاغل بوده است فکر میکرده است زن‌های خانه‌دار حق ندارند از خستگی بنالند چون خانه‌دار هستند و کار بیرون از خانه ندارند، ادامه میدهد فکر میکنم درست است که به هرحال زن شاغل، هم همه ی آن کارها را میکند و هم کار بیرون از خانه دارد ولی درست نیست به زن خانه‌دار بگوییم تو حق نداری خسته شوی چون فقط خانه‌دار هستی! حرفشان تمام می‌شود و ف رو میکند به من که نظرم را بداند؛ او نظر من را میداند، به جای آنکه حرفهای تکراری بزنم، میگویم هیچ وقت فکر نمیکردم به این زودی سه نفره دور میز بنشینیم و با دخترم از این حرف‌ها بزنیم!!!
هر سه خوشحالیم….
*عکس تزئینی نمی‌باشد بلکه از آشپزخانه ی زری .. می‌باشد، دقیقا در روزی که مست غرور بود.🥰
همیشه میگفتم بدترین فصل برای مردن، بهار است. فکر میکردم وقتی همه چیز دارد از دل خاک میآد بیرون و جوانه میزند خیلی حیف است که آدم برود زیر خاک!
دیروز لیست کارهای نیمه تمامم را گذاشتم کنار دستم و نشستم پشت لپتاپ… نگاهشون کردم و با خودم گفتم از آسان‌ترینش شروع کن… هر تیکی که تو این لیست بخورد حالت را بهتر میکند… الان همه ی اون لیست خورده بجز یک مورد که آن هم دیشب استارتش را زدم. اما هنوز حالم بهتر نیست شاید چون یکی از کارهای لیست را بطور کلی حذف کردم، فکر کردم به ددلاینش نمیرسم و خیلی فراتر از توان من هست…. ددلاینش برای چهار روز دیگر است و واقع بینانه که بهش نگاه میکنم میبینم به فرض هم که بهش برسم چون یک برنامه ی رقابتی هست قطعا با این کیفیت نتیجه ای نخواهم گرفت، این شد که ازش انصراف دادم اما فکر کردم شاید بد نباشه بعنوان یک رودمپ roadmap بهش نگاه کنم. همین شد که فرمش را دانلود کردم و گذاشتم روی صفحه ی دسکتاپ یک کار ددلاین‌دار تبدیل شد به یک پروژه ی مستمر. یک کار بزرگ دیگر هم توی لیست بود همان دیشب آنرا شروع کردم که قفلش بشکند … برای انجام هر کاری یک مدت طولانی بهش فکر میکنم و وقتی دیدم دیگه دارد جدی جدی دیر می‌شود آنوقت شروعش میکنم… خصلت بدی هست.
یک لیستی هم دارم از کارهایی که نیاز به استمرار دارد و بایستی مثل یک روتین وارد زندگی‌ام شوند که چون ددلاین ندارد همیشه برای شروعش تعلل میکنم…. گفتم که خصلت بدی است که هر وقت دیدم دارد دیر می‌شود کاری را شروع میکنم.
الان فکر میکنم چه فرقی میکند آدم چه زمانی بمیرد؟ مگر ما خواب زمستانی داریم که حیف باشد بهار که همه چیز سر از خاک درمیآورند، ما سر به خاک فرو ببریم؟ یک عمر بی‌وقفه بین لیست های مختلف چرخیده‌ایم، لیست خرید، لیست کارهای ددلاین‌دار، لیست روتین‌های روزانه و هزاران مدل لیست‌های مختلف و چه خوش‌باورانه از هر تیکی که به لیست خورده است خوشحال شده‌ایم.
مرگ برای آدم مثل یک استراحت اجباری است.
نظرم عوض شده است واقعا هیچ فرقی ندارد چه فصلی از سال بمیرم و در میان کدامین لیست نیمه تمام از کارهایم بیکبار لیست را رها کنم و بروم.
سال جدید آمده است و هنوز همان کم و کسری های سال قبلی به جای خود هستند.
هنوز موبایلم به وایفای وصل نمیشود، هنوز نوتیفیکیشن های پیامها نمیاید و مشکلی جدید هم به مشکل های قبلی اضافه شده است فیس‌تایم گوشی موبایلم هم دیگه کار نمیکند.
چایی هم زیادی تلخ است… اصلا یک تلخی عجیبی دارد که انگار یک علف تلخ، فوق‌العاده تلخ، قاطی برگ‌های چایی شده است و هر وقت با اشتیاق سراغ قوری کتری می‌روم تا یک لیوان چایی بریزم، به جای طعم گس چایی، یک تلخی گزنده نصیبم می‌شود.
آدم‌های اطرافم هم درست کارنمیکنند و من هم خسته تر از آن هستم که بتوانم اینهمه پیچیدگی در روابط را بفهمم و تحلیل کنم.
چند روزی با گوشی موبایلم سروکله زدم، تنظیمات دستگاه مودم و گوشی را تغییر دادم. مشکل موقتی رفع می‌شود و باز همان آش است و همان کاسه. رهایش کردم. البته به همین راحتی رها نکرده‌ام هنوز هم ته دلم دلخور هستم که چرا نتوانستم درستش کنم؟ دیروز دوستی بهم گفت باید موبایلت را ببری خدمات موبایل نشان بدهی ولی من نمیتوانم اعتماد کنم. اگر قول بدهد که دیگر ایراد جدیدی رو نکند، دارم با این ایراداتش کنار میآیم. اما این هم ناطور است و دیروز دیدم فیس‌تایمش هم کار نمیکند. پریروز هم خوب شارژ نمیگرفت، کابل شارژر را عوض کردم ظاهرا درست شد. اما دیگر بهش اعتماد ندارم، میدانم که باز هم یک ایرادی دیگر از یک جایی دیگرش سرخواهد زد و مرا سرخورده خواهد کرد.
چندین بار قوری و کتری را شستم، چایی خشک را عوض کردم ولی باز هم همان تلخی مزخرف را دارد. من مطمین هستم این تلخی با طعم گس چایی متفاوت است. من چایی‌خور قهاری هستم، من که هر زمان خسته از زندگی وکار خستگی را با خوردن چندین لیوان چایی از تن و روانم درکرده‌ام، منی که بغض در گلو را با لیوان‌های بزرگ چایی فرو داده ام، من طعم گس چایی را میشناسم. این گس نیست، تلخ است، یک تلخی گزنده.
مگر قرار نبود از بودن آدم‌ها در کنارمان انرژی بگیریم؟ مگر قرار نبود یار شاطر باشیم نه بار خاطر؟ چطور شد که آدم‌ها اینقدر سخت و پیچیده شدند؟ چطور شد که از فهم رابطه ی زن و شوهری، مادر و فرزندی و فرزند و والدی و حتی دوستی ناتوان شدم؟ چرا هیچ رابطه ای درست کار نمیکند؟
سال نو شد، و من حواسم نبود موقع تحویل سال آرزو کنم، یعنی نه اینکه حواسم نباشد، حواسم بود که قدیم ها موقع تحویل سال لیستی از آرزوها از جلوی چشمانم میگذشت ولی الان چند سالی می‌شود که با بی‌آرزویی سال را نو میکنم. فقط خوشحالم که بچه‌هایم صحیح و سلامت کنارم هستند…. هفت‌سین میچینم و سعی میکنم به بچه‌هایم القا کنم که لحظه ی سال نو، لحظه ی خاصی هست…. من که میدانم علیرغم زنده شدن زمین و شکوفه زدن درخت‌ها و در آمدن گلهای نرگس و سنبل، قرار نیست هیچ معجزه ای در زندگی‌‌من رخ دهد. پس چرا دل به نو شدن سال داده بودم و منتظر بودم با نو شدن سال همه چیز درست کار کند؟
+این مطلب را در کانال تلگرام هم گذاشتم، متن ها را هر دو جا میگذارم ولی عکسها را فقط در کانال تلگرام میگذارم. ببخشید اگر با مطالب تکراری مواجه میشوید.
پریروز با سین روی گوگل میت جلسه ی کاری داشتم. نفر سوم‌جلسه تأخیر داشت و پیام داد در این شلوغی های آخر سال تو ترافیک گیرکرده است. گفت میآیم ولی بگذارید خودم را به یک جایی برسانم که بتوانم بنشینم و دوربین را روشن کنم. من و سین هم از فرصت استفاده کردیم و شروع کردیم به گپ زدن. ما هم خیلی وقت هست که در این شلوغی ها، نه شلوغی های پایان سال که شلوغی‌های زندگیمان جایی را پیدا نکرده ایم که بتوانیم بنشینیم، دوربین گوشی را روشن کنیم و بنشینیم به صحبت کردن....فقط صحبت کردن. گهگداری حرف میزنیم یعنی چت میکنیم، اختلاف ساعت هشت، نه ساعتهامان اگر هر دو آنلاین باشیم می‌شود آخر شب و صبح زود او یا صبح زود من و آخر شبش... که معمولا صبح من هست و شب او.... هنوز هم او آدم شب بیدار ماندن است و من آدم صبح زود.
قبل از اینکه نفر سوم بیاید، با سین حرف میزدم و چشمم خورد به انبوه موهایش.... یادم افتاد به روزی که خانه اش دعوت بودم و قرار شد یکی از دوستان صمیمی خودش را هم بگوید بیاید و من هم نمیدانم چطور شد که گفتم من هم بگوید فلان دوستم بیاید؟ قرار شد دوست من هم با واسطه به خانه ی سین دعوت شود. سین آن روز موهایش را تازه شرابی کرده بود و موهای انبوه فر را مدل قشنگی سشوار کشیده بود. همینکه دوستم وارد شد گفت شما چه موهای قشنگی دارید....و از همه عجیبتر اینکه سین سال‌های سال هزینه میکرد تا موها را صاف کند! آن موقع هم دیگه از هزینه و زحمتش خسته شده بود و به قول خودش پذیرفته بود که موهایش فر باشد.... بماند که من هم گفته بودم وااااا خب چرا صاف میکردی؟ اینطوری هم که خوبه!
با سین حرف میزدم که دستش را کرد زیر انبوه موهایش که الان بلندتر هم شده بود و همه را فرستاد پشت سرش.... همینطور که گوشم به سین بود از ذهنم گذشت چطور سین اینهمه مو دارد و موهای کوتاه و کم پشت من یک بیستم موهای او نمیشود؟! همزمان با ورود نفر سوم به گوگل میت، سین انبوه موهای فر شرابی را پشت سرش جمع کرد و با یک گیره محکم بست پشت سرش.
امروز صبح عکسهای سین را تو کانال تلگرامش میدیدم که زیرش نوشته بود چهارشنبه سوری ما بدون آتیش. نگاهم روی چهره ی سین ثابت ماند، یک فرقی کرده بود؟ ای وااااای من آن انبوه فر دیگر نبود! با خودم فکر کردم هنوز هم موهای کوتاه و کم پشت من، یک بیستم موهای سین نیست.
برایش نوشتم مدل جدید موها مبارک باشد و هنوز حرکت دست و چرخش گردن سین وقتی انبوه موها را میفرستاد پشت سرش برایم روشن و شفاف بود.
