سلام،
هفته پیش رفتیم مسافرت اصفهان، قبل از اعدام سه جوان توسط ج ا اصفهان بودیم. سفرخیلی خوبی بود، دوشنبه عصر از تهران راه افتادیم و پنجشنبه عصر هم از اصفهان، بهمون خوش گذشت سفر خوبی بود، گهگداری به ذهنم میرسید که اگر اون سه جوان را اعدام کنند؟ بعد خیلی احمقانه بهش فکر نمیکردم و انگار یه موجود منفعت طلب ته ذهنم میگفت از دست تو کاری برنمیاد دل بده به سفر و بذار هم به خودت و‌مهمتر از اون به بچه هات خوش بگذره. از خودم بدم میاد اما اون آدم مستأصلی هستم که تو وضعیت ناچاری با چشمهای نگرانش نگاهت کنه و بپرسه الان من باید چکار کنم؟
شاید بعدا اومدم مفصل تر از این سفر نوشتم، اما الان فقط بگم تعداد خیلی خیلی خیلی کمی از زن ها در اصفهان سرشون بدون شال و روسری بود، با دخترهای میزبان که حرف میزدم میگفتند اصفهانی ها بطرز ذاتی ای امر به معروف کن هستند! خشن مذهبی هستند، شاید هم بیربط نمیگفتند چون یادتون باشه اسیدپاشی ها هم از اصفهان شروع میشد! من تو کل سفر روسری سرم نبود و اصلا به هیچ وجه هیچ جا هیچ تذکری نگرفتم! حتی تو کوچه های پشتی میدان نقش جهان داشتیم میرفتیم به سمت میدان، که یه پیرزن مسنی عصا زنان از بغلم رد شد و دستش را به علامت تأیید برام گرفت بالا و گفت بیییییست! :)) که من هم یه لبخند گنده براش زدم:) حتی تو عالی قاپو هم همونطور رفتم و وقتی طبقه بالا وارد یه اتاقی شدیم که دو تا از کارمندان اونجا بودن و باهاشون چشم تو چشم شدم باز هم چیزی بهم نگفتند؟! نمیدونم آیا اتفاقی و شانسی بود که تو کل سه روز من هیچ برخورد وحشیانه ای ندیدم؟! پس چطور اینقدر زنان اصفهانی تجربه برخوردهای وحشتناک از مأمورها داشتند؟ نمیدونم.
دیروز صبح ج ا سه جوان را در اصفهان اعدام کرد، خیلی برام عجیبه شهری که همه اش اثر هنری هست و روح و روان مردم از بدو تولد در هنر غوطه ور بوده چطور بتونه اینطور زیر بار ظلم بره؟
ـــــــــــــــــــــــ
در آخر هم این شعر از شفیعی کدکنی؛
▪️آن لحظه‌ها جوانی ما بود
آن لحظه‌ها که روح، در آن‌ها
مثلِ نگاهِ آهوی کوهی
بر دشت و بر گریوه رها بود.
زان لحظه‌ها چه‌گونه توانیم
جز با درود و تلخیِ بدرود
یاد کرد
آن لحظه‌ها که خوب‌ترین‌ها
از سال‌های عُمرِ خدا بود.
آن لحظه‌ها، جوانیِ ما بود.
محمدرضا شفیعی کدکنی
