همه چیز از یه تار موی سفید شروع شد ...

- موهای سفیدی که گه گاه بین موهای کنده شده از سرم میبینم :) همچین هم برفی و براق هستند قشنگ ابریشمی طور ...

- چروک های اطراف چشمم که وقتی برای اولین بار متوجهش شدم چشمهام را از آینه کشیدم کنار، با خودم گفتم واقعا اینها یک شبه اینجا درست شده؟ 

- دخترم که یک دفعه قد کشیده و دیگه نمیتونم از بالا به پایین نگاه کنم و میدونم هنوز به روبرو نگاه کردن عادت نکردم که باید عادت کنم از پایین به بالا بهش نگاه کنم :)) 

- همبازی بودن دو تا پسرها با هم ... اینکه پسر بزرگه در عین حال که از داداشش مقابل بقیه دفاع میکنه، اما به خودش حق میده برای داداشش قلدری کنه :) 

- اینکه وقتی یه متنی به انگلیسی ببینم خیلی راحت و معمولی این توانایی را در خودم  میبینم که شروع کنم به خوندنش و کلیت موضوع را بتونم بفهمم، اما نگم که ذره ای از این اطمینان در گوش دادن و فهمیدن به انگلیسی و همینطور حرف زدن وجود نداره...

- اینکه وقتی یه موکل جدید به گوشی ام زنگ میزنه و شروع به صحبت میکنه، راحت میتونم صحبت ها را مدیریت کنم و علاوه بر اینکه استرس ندارم حتی میدونم برای یه آشنایی اولیه ی تلفنی چقدر اطلاعات دادن کافیه:)) 

- بودن شوهر، اطمینانی که بهش دارم و اینکه به معنای واقعی کلمه نقش پدر بودنش را ایفا میکنه، اینکه واقعا هیچ وقت لازم نبوده باهاش کلنجار بروم،  لازم نبوده بهش یادآوری کنم که بابای خوبی برای بچه هایش باشد، این موهبتی هست که مثل یه امر بدیهی بهش عادت کردم اما میشد چالشی بزرگ باشه که خدا رو شکر نیست:))   

اینها خوشایندهایی هست که به حضورشون تو زندگیم عادت کردم و میکنم... 

بله!!! موهای سفید کنده شده هر چند در لحظات اول یه حس بدی بهم میداد اما خب من هر وقت در واقعیت یا در عکس یه پیرزنی را میبینم با موهای نرم ابریشمی طور سفید دلم غنج میره براش :)) البته که شبیه اون عکسها نمیشم اما دلم را خوش کردم که شبیه اون نمونه های واقعی بشم :))

 از اینکه میبینم نزدیک چهل سال از عمرم گذشته، تو این چهل سال خیلی چیزها را تجربه کردم، خیلی حس های خوشایند جدیدی را برای اولین بار تجربه کرده ام که دیگه الان بودنشون برام عادی شده، و حس های غمگینی که به اونها هم عادت کردم و یه جورایی اثرشون را روی من گذاشته اند و ورژن جدیدی از من را ساخته اند؛ رد پایِ همه ی اینها لایه لایه، ذره ذره تو اون موهای سفید باقی مونده...