قهقرایی به نام اندیشه طالبانی
افغانستان سقوط کرد و شک ندارم ما هم در پی آن سقوط خواهیم کرد. کشور افغانستان در طی بیست سال گذشته بسترهای حقوقی خیلی خوبی را ساخته بود و به جدّ میگم اگر جنگ داخلی نبود از ایران پیشی میگرفت و برای زندگی محیطی بهتر میشد. مستند این حرفم رتبه ی 27 از 100 سنجش میزان آزادی در افغانستان در برخی رتبه بندی های بین المللی، مقایسه کنید با رتبه ی 16 از 100 برای ایران!!!
اما چه شد که طالبان اینقدر سریع و راحت توانست افغانستان را در دست بگیرد؟
از نظر روانی، واقعیت اینه افکار طالبانی تا حدودی نسبتا زیاد بین افغانها ریشه داره. هنوز تعداد بالایی از افغان ها شاید مثل مردم ایران، به حکومتی دینی ایمان دارند و به خیال خودشون براشون عدالت اسلامی به ارمغان خواهد آورد. بابای من یه کارگر افغان داشت که قبل از اومدن به ایران برای طالبانی ها میجنگید یکبار باهاش همصحبت شدم گفت طالبان امنیت را میآره برای افغانستان. جنگ را جمع میکنه. خب ملتی که پنجاه ساله داره میجنگه فکر میکنه زنها بنشینند تو خونه، مردها در آرامش نونشون را میدهند چه عیبی داره. آزادی قربانیِ وعده ی دروغین امنیت شد و البته که نه روی آزادی را میبینند و نه روی امنیت.
از نظر اقتصادی هم نمیتونیم حمایت ایران از طالبان را نادیده بگیریم. تجهیزات و اسلحه هایی که بهشون دادند. نهایتا شاهد روزی باشیم که طالبان این لطف نظام ایران را جبران کند و آنوقت هست که میفهمیم چطور سرنوشت ما به افغانستان گره خورده بود. اندیشه ی طالبانی قهقرایی است که افغانستان و ایران را در خورد فرو میبرد.
اما بنظرم جامعه ی غربی اشتباه کرد باید علیه طالبان میایستاد حتی جلوتر از مردم افغان و از اونطرف فضاهای فکری و اجتماعی افغانستان را توسعه میداد که مردم افغان به ضرورت داشتن آزادی پی ببرند. شاید خیلی ژست بشردوستانه ای داشته باشد حرف من، اما غرب باید اینکار را میکرد نه برای مردم افغان که برای خودش، که اگر تفکر طالبانی در افغانستان و ایران ریشه بگیرد و تبدیل به درخت تنومندی شود دودش به چشم همان غرب خواهد رفت مگر آنکه غرب و طالبان به توافق رسیده باشند که شعارهای دهن پر کن مرگ بر غرب را طالبانی ها سر بدهند و از حد شعار فراتر نروند در ازای آن غرب حکومت آنها را به رسمیت بشناسد و گور بابای مردم! حقوق بشر چند؟ غرب بدون آنکه هزینه ای کند امنیت جامعه ی خودش را حفظ کرده است.
و اما ما زنان ایرانی این روزها را بخاطر بسپاریم، خیلی طول نمیکشد همین آزادی نیم بندی که داریم ازمان سلب شود و به اندرون فرستاده شویم.
زری نمی دونی من از شدت غصه چند شب و روز بی قرار بودم و توان حرف زدن نداشتم و چون ناتوانیم خیلی ناتوان .....فعلا سعی می کنم خودم رو از اخبار دور نگه دارم و وقتی حالم بد باشه مدیون پسرم و همسرم هستم و هیچ کسی رو هم ندارم دو رو برم و باید سرپا بمونم .
می دونم شاید خیلی مأیوسانه باشه اما معتقدم بچه دار شدن تو این شرایط ظلم بزرگی بهش هست و خیلی خوشحالم زندگی ابدی نداریم و بالاخره هممون می میریم باور کن این فکر تسکین دهنده هست به نوعی برام.
امیدوارم فقط به همون امید که شاید یک روزی همه چیز درست بشه و حال همه خوب باشه نه جنگی نه بی خانمانی نه وحشت نه بیماری نه فرار نه درد ....امیدوارم .