فقط دوست دارم بدونم این دوستان چطور به این میزان آرامش و عدم تعلق رسیدند؟
این روزها وبلاگهای دوستانی که خارج از ایران هستند را هر روز می خونم که شاید نوشته باشند فلان تجمع بوده و برای دفاع از ایرانی ها رفتند و شرکت کردند و یا هر چیزی دیگه… اما میبینم هیچ خبری نیست… نمیخوام طلبکار باشم اما میبینم که هیچ کدوم به هیچ جاشون نیست، همه سخت مشغول روزمرگی هاشون هستند و احتمالا برای ارتباط با خانواده هاشون چند روز اول دچار مشکل شدند و بعد داخل ایرانی ها یه فی تر ش کن خوب نصب کرده اند و خدا رو شکر اون مشکل هم رفع شده، اما همین دوستان که از ریز خیلی اتفاق‌هاشون مینویسند و مینوشتند حتی نخواستند خاطرشون را به ذکر این مشکل مکدر کنند! نمیدونم شاید توقع من بیجا و زیادی هست اما وقتی با خودم فکر میکنم این تجمع ها در کشورهای دیگه هست که میتونه افکار عمومی مردم بقیه دنیا را حساس کنه و به تبع آن دولتمردانشان مجبور بشوند گامی در حمایت از مردم ایران بردارند، میتونه معنی اش این باشه که اینهمه زحمت و خون به هدر نرود، اونوقت میشه که با خودم میگم پس من هم حق دارم از هموطن هام دلگیر بشم که اگر ببینم تو زندگی روزانه شون گیر کرده اند و ماها را به هیچ جاشون نگرفته اند؛( میخوام بگم شاید واقعا هم بعضی ها که رفته اند اونقدرها هم دلشون پیش مردم کشورشون نیست وگرنه که حداقل یه نیم خط میتونستند بنویسند برای اعتراض به وضعیت موجود و متوجه کردن کشورهای دیگه و تاثیرگذاری بر افکار عمومی خارجی در فلان تجمع شرکت کرده اند، نمیخوام بگم همه کسانی که اونطرف هستند باید اینکار را بکنند بله هر کسی مختاره هر تجمعی که دوست داره شرکت بکنه یا نکنه، اما نمیفهمم اگر واقعا نارضایتی ای دارند شرکت در یک مراسم در یک کشور آزاد بدون ترس از باتوم و گاز اشک آور، حداقل کاری هست که میتونند انجام بدهند، پس عدم شرکتش معنی اش چیه؟ از این حداقل ها هم کوتاهی کردن دیگه معنی اش چیه؟ قضیه همون دم خروس هست و قسم حضرت عباس! خلاصه اینکه دم همه تون گرم که اینقدر محکم چسبیدید به روزانه هاتون و روزانه نویسی هاتون بدون اینکه ذره ای خللی در روتین همیشگی تون ایجاد بشه! حقیقتا اینهمه پشتکار در انکار و نادیده گرفتن مردم و شرایط موجود از طرف شماها که در یک کشور آزاد زندگی میکنید و ترس از اطلاعات و سه پاه را ندارید برام عجیبه! شاید باید بگم خوشابحال شمایان که هم مرزها را فیزیکی درنوردیده اید و هم روحی روانی تعلق ها را بریده اید. سرتان سلامت و دلتان خوش و روزگارتان پر رونق و پر از آرامش، زندگی در کشوری با استانداردهای بالا گوارای وجودتان، فقط لطف کنید وقتی همه آب‌ها از آسیاب افتاد و سیطره ی خفقان محکمتر شد لبان مبارک را به همدردی با ما درون مرز باقی ماندگان نگشایید که دم خروستان امروز روز رقصان هست.
+ در جواب به جملاتی مانند اینکه من سیا- سی نیستم و سیا-- سی نمینویسم، فقط میتونم بگم اینها حداقل شریان های حیاتی هست.
زری جان من خیلی به این موضوع فکر کردم که چرا بعضی از دوستان از برابر مسائلی که در جریانه واکنشی نشان نداده اند. خودم را جای آنها گذاشته ام و گاهی هم به این نتیجه رسیده ام که شاید من هم بلند نمی شدم بروم تظاهرات، شاید من هم چیزی نمی نوشتم اما نتیجه گیری من به درد عمه ام می خوره! وقتی که من دقیقا می دونم و تجربه کرده ام که جنس دریافت خبر در خارج از کشور با جنس دریافت خبر از داخل ایران تفاوت داره و از قضا آنهایی که خارج از ایران هستند، اگر دلشون با رژیم فعلی نباشه، بسیار بسیار عصبانی و خشمگین تر از ما هستند. داریم می بینیم که آنه ما را به ترسو بودن، مدارا کردن و چیزهای بدتر متهم می کنند و در اینستاگرام مدام استوری، لایو یا چه می دونم آپدیت از اخباری که ما دسترسی بهش نداریم می گذارند که باور نکنید ماجرا ختم شده و داغ هنوز تازه است.
من هم مثل تو- البته شاید به صراحت نگفته باشی - فکر می کنم آن دوستان خارج نشین که کماکان به روزمره نویسی ادامه می دهند در دل با نظام مشکلی ندارند. مگه بار اوله زری جون؟ ما آبان و مصیبت بهمن 98 داشتیم، ماجراهای نیشکر هفت تپه سال 99 بود، اعتراضات سال 1400 هم گذشت و الان هم که بیا و ببین....اما این روزمره نویسان عزیز حتی از دور لنگش کم هم نگفتند! واکنش و اینها که بماند. شاید وقتی قاسم سلیمانی مرد بعضی ها دست به کیبورد برده باشند. یادمه یک آیدای هزار و یک شب بود که نویسنده خیلی خوبی در فضای بلاگ بود. ده سال پیش یک بار نوشته بود برای آشنا شدن با روحیه هر وبلاگ نویسی اول پست های خرداد و تیر هشتاد و هشت طرف را می خوانه بعد که قشنگ روشن شد با چه کسی طرفه سراغ بقیه نوشته هاش میره. ما هم باید حواسمون باشه و تاریخ امروز و نوشته های امروز این دوستان را فراموش نکنیم.
من میگم بیا و مثل من انتظارت را از این جماعت پایان بیار. کاریش نمی شه کرد. مهم این هست که ما می توانیم حرفمون را بنویسیم و با هم به اشتراک بگذاریم.