من سرزنشگر

فارغ از نتیجه ی آزمون، فکر میکنم میتونم ازش یاد بگیرم که باید بتونم خودم را ببخشم. اینکه نتیجه ی امتحانم چی میشه هیچ کسی مسؤولش نیست مگر خودم، اما قبول مسؤولیت با نبخشیدن خودم فرق داره، باید بتونم خودم را ببخشم در عین حال که مسؤولیت کارم و اشتباهم را میپذیرم. تو مترو با یه دختره که با هم امتحان داده بودیم، حرف میزدم و من حالم خیلی خراب بود(که هنوز هم که ساعت سه نصف شب هست و  از حال بد از خواب بیدار شدم، خرابه) بقدری این حال خرابی هست که ته ته ذهنم فکر میکنم من مستحق زنده بودن نیستم (باورتون میشه تا این حد خودم را ملامت کنم؟) که این دختره گفت من نمیدونم چرا این اشتباه را کردم و سر لیسنینگ و رایتینگ منتظر برگه جداگانه کاغذ برای چکنویس بودم که بهم بدهند و وقتی ندادند هم نکردم بهشون بگویند و مخصوصا سر لیسنینگ شروع کردم روی میزم نوشتن! بعد با خنده گفت خب حداقل روی اون کاغذ که روش رمز ورودمون به امتحانمون بود مینوشتم نهایتا پاک میکردم که خب اصلا درستش هم همین بود و کفتنند که از همین برگه برای چکنویس استفاده کنید اما این دختر متوجه نشده بود، در عین حال که ناراحت بود و از طرفی هم فوق العاده دختر مسؤولیت پذیری بود لحنش نسبت به خودش به هیچ وجه سرزنشگر نبود ( از کجا فهمیدم مسؤولیت پذیر هست این که تو سن ۲۲ سالگی تنها بیاد تهران برای کار کردن و گفت این یکماه اخیر پنج و نیم صبح بیدار میشده که برسه سر کارش و تو مترو و با خستگی درس خوندن و کار کردن و حتی همون موقع ساعت نه شب گذشته بود که امتحانمون را داده بودیم و با خستگی و تو اون بررررررف فکر نکرد خب با اسنپ یه کله بره خونه، دقیقا مدل من که با اسنپ بیایی تا مترو بعدش با مترو تا خونه) میخوام بگم از مفت خوری و الافی نبود که خودش را شماتت نکنه، مسؤولیت پذیر هست اما شماتت گر نیست. این خیلی مهمه! باید یاد بگیرم که این دو تا از هم جدا هستند. در عین حال که خودم را مسؤول اشتباهات و برنامه هام میدونم اما نباید خودم را برای اشتباهاتی که مرتکب میشوم شماتت کنم. برای من این دو تا کاملا برهم منطبق هستند، همین الان هم هنوز نتونستم بفهمم که قبول مسؤولیت بدون شماتت و مجازات(مخصوصا روانی) چطور ممکنه؟ هنوز نمیدونم چطور میتونم خودم را از این ذهن مجازاتگر رها کنم، اما میدونم که باید اینکار را بکنم. من با همه ی تلاشی که این سال‌ها کردم نتونستم به اون نتیجه ی مطلوب برسم، اصلا بعضی از اشتباهاتم واقعا اجتناب پذیر بودند و تنها خود من مسؤولشون هستم اما اگر من از ابتدا زیر بار این زحمت و تلاش نمیرفتم آیا اصلا و اساسا این اشتباه رخ میداد؟ نه! خب پس آیا باید این آدم تلاشگر را تحسین کرد که از منطقه امن خودش خارج شده و حاضر شده تلاش کنه و یا باید تنبیه کرد که چرا در طول مسیرش مرتکب اشتباهی شده؟ اینطور که بهش نگاه میکنم برام قابل قبول تر میشه که باید بتونم خودم را دوست داشته باشم و با خودم مهربان باشم. دوست داشتن خودم باید یه موضوعی باشه فارغ از نتیجه ی کارم.