Maid

سلام، هفته پیش رؤیا یکی از دوستان وبلاگی زنگم زد و یکساعتی بیشتر حرف زدیم که پریروز دیدم به پست در این خصوص گذاشته بود. تو صحبتهامون بهش پیشنهاد دادم سریال maid را حتما ببینه، که رفته بود سریال را پیدا کنه و دیده بود کتابش هم هست و از طاقچه گرفته بود(اینها را تو پستش تو وبلاگش نوشته بود)، من خیلی خیلی از این سریال خوشم اومده بود این شد که گفتم برم ببینم کتابش چطوریه؟ اومدم گوگل کنم ناخودآگاه به انگلیسی زدم و در کمال ناباوری دیدم نسخه ی پی دی اف انگلیسی رایگانش تو یه سایت خارجی بود! چاپ کتاب هم۲۰۱۹ هست و اینکه نویسنده کتاب در واقع وبلاگ داشته و روزانه نویسی هاش را تو وبلاگش مینوشته که بعدش میاد کتاب میشه و بعدش از روش فیلمش ساخته میشه. نمیدونم چطور نسخه کامل کتاب رایگان بود، بحث کپی رایت اونطرف خیلی جدی هست و اصلا مثل اینطرف نیست که آهنگ و فیلم ها و کتابهاشون را ما مفتی از سایتهای ایرانی دانلود می‌کنیم. خلاصه کتاب را گرفتم و همون موقع برای یه دوست دیگه ام که اون هم با سریالش خیلی حال کرده بود فرستادم و بهش گفتم بیا چالش بذاریم این کتاب را با هم انگلیسی بخونیم :)) اگر بخونمش این میشه اولین کتاب بزرگی که دارم به انگلیسی میخونم:) هیجانزده هستم براش! دیشب دیروقت بود زیادی نشد چت کنیم، اما دوستم هم کلی ابراز ذوق زدگی کرد:)))) میخوام بخونمش!

+ رؤیا جان بنظرم اگر میخواهی با هم انگلیسی اش را بخونیم، اول فیلمش را ببین یا همون نسخه فارسی را بخون بعدش بیا سراغ نسخه انگلیسی اش، البته هر جور خودت دوست داری و حس و حالش را داری؛) 

من سرزنشگر۲

در راستای «من سرزنشگر» الان یادم افتاد دو سال پیش تو همون دوران کرونا و اینکه کلی کورس ها آنلاین شدند، یه کورس من برداشتم که یادمه تو ایمیل پذیرشم یه جمله نوشته بود که شما باید به خودت افتخار کنی که تو این دوران استرس برای این کورس ثبت نام کردی:)) من هیچ وقت عادت ندارم از اینکه یه کاری را شروع کردم(فارغ از نتیجه) به خودم آفرین بگم؛( 

هیچی عوض نشده…

دقیقا بعد از دو ماه و چهار روز، امروز ساعت های یازده صبح بود که دوباره تلگرامم را فعال کردم، دلیلش هم این بود دنبال یه شماره ای بودم که یادمه اونجا سیو کرده بودم، که البته شماره را پیدا نکردم. از اون موقع بین بقیه کارهام تا الان که ساعت پنج و نیم غروب هست شروع کردم به خوندن کانالهایی که داشتم، تازه هیچکدوم از کانال های سیاسی را هنوز باز نکردم ولی با همین کانالهایی که جوین بودم تا الان چهار بار اشکم سرازیر شده، واقعا چقدرررررر این مدت دو ماهه بیخبر بودم از اوضاع! خدا لعنت کنه کسایی را که اینطور غم و غم و غم را تو زندگی هامون ریشه دار کردند... فکر کنم باید برای همیشه تلگرام را ببندم، نمیتونم اینطوری ادامه بدم:( حالا هنوز نبستم.

من سرزنشگر

فارغ از نتیجه ی آزمون، فکر میکنم میتونم ازش یاد بگیرم که باید بتونم خودم را ببخشم. اینکه نتیجه ی امتحانم چی میشه هیچ کسی مسؤولش نیست مگر خودم، اما قبول مسؤولیت با نبخشیدن خودم فرق داره، باید بتونم خودم را ببخشم در عین حال که مسؤولیت کارم و اشتباهم را میپذیرم. تو مترو با یه دختره که با هم امتحان داده بودیم، حرف میزدم و من حالم خیلی خراب بود(که هنوز هم که ساعت سه نصف شب هست و  از حال بد از خواب بیدار شدم، خرابه) بقدری این حال خرابی هست که ته ته ذهنم فکر میکنم من مستحق زنده بودن نیستم (باورتون میشه تا این حد خودم را ملامت کنم؟) که این دختره گفت من نمیدونم چرا این اشتباه را کردم و سر لیسنینگ و رایتینگ منتظر برگه جداگانه کاغذ برای چکنویس بودم که بهم بدهند و وقتی ندادند هم نکردم بهشون بگویند و مخصوصا سر لیسنینگ شروع کردم روی میزم نوشتن! بعد با خنده گفت خب حداقل روی اون کاغذ که روش رمز ورودمون به امتحانمون بود مینوشتم نهایتا پاک میکردم که خب اصلا درستش هم همین بود و کفتنند که از همین برگه برای چکنویس استفاده کنید اما این دختر متوجه نشده بود، در عین حال که ناراحت بود و از طرفی هم فوق العاده دختر مسؤولیت پذیری بود لحنش نسبت به خودش به هیچ وجه سرزنشگر نبود ( از کجا فهمیدم مسؤولیت پذیر هست این که تو سن ۲۲ سالگی تنها بیاد تهران برای کار کردن و گفت این یکماه اخیر پنج و نیم صبح بیدار میشده که برسه سر کارش و تو مترو و با خستگی درس خوندن و کار کردن و حتی همون موقع ساعت نه شب گذشته بود که امتحانمون را داده بودیم و با خستگی و تو اون بررررررف فکر نکرد خب با اسنپ یه کله بره خونه، دقیقا مدل من که با اسنپ بیایی تا مترو بعدش با مترو تا خونه) میخوام بگم از مفت خوری و الافی نبود که خودش را شماتت نکنه، مسؤولیت پذیر هست اما شماتت گر نیست. این خیلی مهمه! باید یاد بگیرم که این دو تا از هم جدا هستند. در عین حال که خودم را مسؤول اشتباهات و برنامه هام میدونم اما نباید خودم را برای اشتباهاتی که مرتکب میشوم شماتت کنم. برای من این دو تا کاملا برهم منطبق هستند، همین الان هم هنوز نتونستم بفهمم که قبول مسؤولیت بدون شماتت و مجازات(مخصوصا روانی) چطور ممکنه؟ هنوز نمیدونم چطور میتونم خودم را از این ذهن مجازاتگر رها کنم، اما میدونم که باید اینکار را بکنم. من با همه ی تلاشی که این سال‌ها کردم نتونستم به اون نتیجه ی مطلوب برسم، اصلا بعضی از اشتباهاتم واقعا اجتناب پذیر بودند و تنها خود من مسؤولشون هستم اما اگر من از ابتدا زیر بار این زحمت و تلاش نمیرفتم آیا اصلا و اساسا این اشتباه رخ میداد؟ نه! خب پس آیا باید این آدم تلاشگر را تحسین کرد که از منطقه امن خودش خارج شده و حاضر شده تلاش کنه و یا باید تنبیه کرد که چرا در طول مسیرش مرتکب اشتباهی شده؟ اینطور که بهش نگاه میکنم برام قابل قبول تر میشه که باید بتونم خودم را دوست داشته باشم و با خودم مهربان باشم. دوست داشتن خودم باید یه موضوعی باشه فارغ از نتیجه ی کارم. 

نقطه تفاهم عقلم و قلبم

یه موقعهایی فکر میکنم چقدر پر انرژی ام و میتونم دوباره شروع کنم به خوندن و نقاط ضعفم را تقویت کنم و بروم دوباره امتحان بدهم و نمره خوبی بیارم، یه موقعهایی حس میکنم وااای چقدر خسته ام و چقدر بی توانم و اصلا در خودم توان ادامه دادن را نمیبینم، میترسم از دوباره شکست خوردن. عقلم بهم میگه اینهمه آدم تونسته اند پس تو هم میتونی، منابع درست را انتخاب میکنی و اینقدررررر گوش میدهی و اینقدررررررر میخونی که لیسنینگ و ریدینگ برسه به نقطه اطمینان و اصلا همون بشه مرحله ای که نقطه قوت کارنامه ات بشه، اما دلم میترسه و خسته هست و میگه تو رو خدا ولم کن، عقلم میگه ولت کنم بعدش چکار کنیم؟ چکار میشه کرد؟ قلبم میگه نمی‌دونم اما دست از سر من بردار، من دیگه طاقت و توانش را ندارم، عقلم میگه باشه یه کم خستگی در کن بعد دوباره شروع میکنی، قلبم میگه نههههههه من خسته تر از این حد ها هستم که با یه خستگی در کردن حالم جا بیاد، درضمن یه جورایی از شکست دوباره میترسم، اینجا دیگه عقلم میگه پاشو خودت را جمع کن یعنی چی میترسی از شکست؟ قلبم میگه فقط دلم آغوشی را می‌خواد که در اون احساس امنیت و حمایت کنم، عقلم هم فقط تو این نقطه با قلبم موافق میشه. 

روزمرگی بعد از امتحان آیلتس

سلام، امیدوارم همگی خوب باشید 

خب من دیروز امتحان ایلتس آکادمیک را دادم و امروز صبح هم پاشدم برم کارت ملی ام را بگیرم که شش ماه پیش گفتند آماده هست و نرفته بودم بگیرم و دو هفته پیش اس ام اس زدند مه ظرف ده روز کاری بیا بگیر:)) که صبح پاشدم کلی رفتم اون کله تهرون که دیدم کسی نیست و ظاهرا جمع کرده اند و هیچ کسی هم نمیدونست کجا رفتند! و فقط یه کاغذ زده بودند که تا اطلاع ثانوی نیستیم! خدایی نوبرند! عصری هم گرفتم خوابیدم که خستگی امروز و دیروز که امتحان بود در بره، واقعا بهش نیاز داشتم، دیروز بعد از امتحان شوهر و بچه ها اومدن پارک ساعی که تا من امتحانم تموم میشه پرنده های پارک ساعی(یکسری قفس داشت قدیم) را ببینند که الان اونها نبودند و خب ما نمیدونستیم، خلاصه امتحانم را دادم و رفتم تو پارک پیداشون کردم و بعد از ده دقیقه راه افتادیم رفتیم سوار ماشین شدیم و رفتیم خونه مامانم اینا برای روز پدر:) تو ماشین به دخترم میگم زندگی خیلی عجیبه اون دفعه اونقدررررر حالم بعد امتحان بد بود و این سری اینطوری پذیرفته ام که شکست بخشی از مسیر هست و اگر قرار باشه کش بدهم بقیه زندگی ام را الکی درگیر میکنه و  ساعت‌ها و روزهام از دست میره!   تا شب اونجا بودیم و برگشتیم خونه دیگه سریع خوابیدم، امروز هم که تا عصر ساعت سه بیرون بودم، همون صبح آبگوشت را گذاشتم و برگشتیم خونه ناهار آماده بود:) 

از غروب که از خواب بیدار شدم  شروع کردم رایتینگ تسک را از سایت لیز بخونم که دیگه دیدم نه خونه خیلی کثیفه، با کلی غرغر و اعصاب خوردکنی جارو‌کشیدم، چهارشنبه که من رفته بودم امتحان اسپیکینگ بدم به اقای شوهر گفتم یه جارو درست حسابی بکش تا من میام، اما من نمی‌دونم چرا فقط وسط فرش ها را میکشه! امروز حارو میکنه پسفردا همه جا کثیفه! ای بابا! خب درست همه جا را بکش!!! خلاصه کلی غر زدم و جارو کردم گفتم فردا صبح دیگه بلند شدم خونه تمیز باشه عصبی نباشم و بشینم سر امتحان جنرال که یکشنبه هفته آینده هست. بعد از حارو هم رفتم حمام الان هم ساعت دوازده شب هست ده دقیقه ای میشه از حموم اومدم و هنوز سرم خیسه فقط شال بافت کشیدم به سرم که احتمالا قبل خواب سشوار کنم که سرما نخورم، لوبیا قرمز خیس کردم و گوشت و سبزی از تو فریزر گذاشتم بخچال که فردا صبح برای ناهار قرمه سبزی بذارم:) این چند روز دیگه هم بخونم و یه کم تایپ هم تمرین کنم انشاالله یکشنبه اون امتحان هم تموم بشه، بیشتر از رایتینگ برای لیسنینگ دلشوره دارم، دیروز خیلی برام شنیدن سخت بود:( این مدت تو خونه اوضاع لیسنینگ بهتر بود اما دیروز سر امتحان اصلا خوب نبودم حالا امتحان کامپیوتری هفته آینده مطمئنم با توجه به اینکه باید تایپ کنم اوضاع سختتر و بدتر هم میشه:( 

‌خیلی خوابم میاد! 

آیلتس کامپیوتری!

اوووووف رسما بگم که پنیک زدم:( الان نیاز دارم یکی بیاد بهم بگه دونت پنیک :))) 

خب عارضم خدمتتون که هفته آینده امتحان ایلتس آکادمیک دارم، هرچند که از روال خوندن خودم راضی نیستم، که البته چیز جدیدی نیست و من همیشه همینطورم:( اما خب از اونجایی که یک ماه و نیم پیش برای این امتحان وبت نام کرده بودم الان حداقل تو وضعیت پنیک نیستم، فقط استرس هست. اما یه حرکتی دیشب زدم که اون منشأ اصلی این حس پنیک هست:( چه کردم؟ طی یک حرکت انتحاری برای یه هفته بعد از این امتحانم یه امتحان جنرال کامپیوتری رزرو کردم:( دلیلش هم این بود که با معلق کردن وضعیت آزمون های ایلتس در ایران، همه ثبت نام ها بسته شده و فقط سنتر هایی که جای خالی دارند کماکان باز هستند و من هم احتمالا نمره آزمون جنرال لازمم میشه و داشتم سایت ها را چک میکردم بعد دیدم عه آزمون کامپیوتری جنرال دو تا تاریخ بازه، اون موقع  فقط فکر کردم برای رایتینگ باید تایپ کنم که درجا فکر کردم یک هفته بین دو تا امتحان‌ها فاصله هست و تایپم هم که فاجعه نیست به هرحال یه کاری اش میکنم، اما امشب فکر کردم وااااااای لیسنینگ را چه کنم؟ و یا حتی ریدینگ!!! الان یاد این قسمت ها میافتم رسما دهنم خشک میشه و نفسم بالا نمیاد! مخصوصا لیسنینگ، اون قسمتهایی که باید یه کلمه هم نوشت و گزینه ای نیست. شنیدن بقیه متن و تمرکز تایپ برام اصلا راحت نیست:( تو لیسنینگ اون ده دقیقه پایانی برای واردن کردن جواب‌ها را نداره و ظاهرا بین هر بخش برای نوشتن جواب‌ها یه تایمی هست اصلا نمی‌دونم چطوریه و چطور باید آزمون را هندل کرد. باید بگردم یه سایتی پیدا کنم که یه ماک با یه ویدیو از این آزمون داشته باشه درست و حسابی ببینم اصلا آزمون چه مدلیه! 

واقعا نمیفهمم چرا اصرار دارم اینطوری خودم را تو فشار و اضطراب و حال بد قرار بدهم:( 

+ اگر کسی تجربه ای یا اطلاعاتی از ایلتس کامپیوتری داره، ممنون میشم بهم بگه. 

خجالت کشیدن صفتی بسیار پسندیده است.

تابستون مدام هشدار می‌دهند که در مصرف برق و آب صرفه جویی کنید که کشور دچار خشکسالیه ... هنوز زمستون نیومده و هوا پاییزیه به دلیل یه ذره سرد شدن هوا هشدار می‌دهند که آلودگی هواست و افراد مسن و بچه ها و زنان باردار از منزل خارج نشوند و تعطیلی مدارس بدلیل آلودگی هوا بقدری طبیعی شده که به بچه هامون بگیم ما فقط بدلیل برف و یخبندان تعطیل میشدیم باورشون نمیشه! دقت کنید دلیلش این نبود که امکان گرم کردن مدارس را نداشتند و یا کمبود سوخت، دلیلش سختی رفتن به مدرسه بود که اون هم عموما ابتدایی ها فقط تعطیل میشدند و سایر مقاطع باید میرفتند مدرسه. همینطور که عکس و فیلمهای مربوط به زمستان کشورهای دیگه را میبینیم با خودمون میگیم وااای خدایا چرا اینجا برف و بارون نمیاد زمستون هم داره تموم میشه و خبری نیست که بعد از دو هفته خفگی و تعطیلی مدارس بدلیل آلودگی شدید هوا، یهو دو روز هوا سرد میشه و هنوز خوشحال نشدیم که خوبه هوا یه کم تمیز شد و یه ذره مشکل آب هم رفع بشه ، که دو سانت برف میاد و مجدد مدارس و این دفعه ادارات هم تعطیل میشه و تو پیامش نوشتند که تمام سازمانها سیستم گرمایشی را خاموش کنند. اونوقت میشینند اینجا دهنشون را باز میکنند که بیچاره های غربی از سرما سیاه شدند و فلان و فلان !!! خدایی خودشون هم یه ذره خجالت نمیکشند از این مملکت داری اشان! واقعا هر کی دیگه جای اینها بود سرش را میانداخت پایین و از خجالت آب می‌شد اونوقت اینها دارند ملت را میکشند و به هم پیام تبریک و تشکر می‌دهند که اینطور مملکت را ویرانه کرده اند. 

شرمتان باد ای رو سیاهان تاریخ! 

مینویسم تا این روزها انکار نشوند…

فقط مینویسم که اگر بعدها برگشتم به آرشیو اینجا و این روزها را خوندم یادم بیاد چه روزهایی گذشتند. 

نمی‌دونم شاید داره یکماه میشه که تلگرامم را لاگ آوت کردم، دقیقا از روز اعدام مجیدرضا رهنورد، دیگه در توانم نبود اونهمه خوندن کانال های مختلف و بغض و گریه. مطمئنم اوضاع بدتر شده که بهتر نشده اما من دیگه هر روز حداقل یکساعت گریه نمیکنم، شاید چند باری بغض کنم، دلیلش هم اینه که از اخبارم دورم ، اما خب واقعیت اینه که اخبار وجود دارند و بودن خبرها چیزی بجز نکبت و خشونت نیست. گوگل را که باز میکنم بطور رندوم یکسری اخبار برام میاره که البته ناشی از سرچ هایی هست که کردم که حتما بین اونها از اخبار نماینده های مجلس و بقیه رؤسا و احکام صادرشده و بازداشتی ها هست. اونها را میخونم و یکی دوبار هم صفحه را رفرش میکنم. هر روز حداقل دو بار سایت قیمت طلا و دلار را چک میکنم. عوضی ها چطور دارند با عمر و جوون ما بازی میکنند. 

ماه دیگه دقیقا مثل امروز امتحان آیلتسم را دادم، معنی اش اینه که الان کمتر از یکماه به امتحانم مونده. اوضاع که خوب نیست اما به هر ضرب و زوری هست سعی میکنم بخونم، امروز فکر کردم واقعا چرا من باید اینقدر درس بخونم؟ دیروز یکی از دوستانم میگفت خوش بحالت نشستی داری برای آیلتس میخونی، بهش گفتم آره باهات موافقم، واقعا خیلی بد هست که آدم بدونه باید یه چیزی را بخونه مخصوصا زبان را و مدام عقبش بندازه، قبول دارم که سختی درس خوندن از سختی شروع به درس خوندن کمتره و البته چون امیدی به نتیجه گرفتن هست خوشایندتره. اما واقعا تو سن چهل و یک سالگی باید آدم اینقدر درس و امتحان و استرس نمره گرفتن داشته باشم؟ خب شاید تقصیر خودمه باید انرژی ام را زودتر میذاشتم برای زبان و اونطوری الان داشتم ثمره اش را میچیدم:/ اما خب من هیچ وقت تنبل و بیکاره نبودم، خب به هرحال همینه که هست، نمیشه که رهاش کرد یعنی حداقل الان به این حس نرسیدم شاید بعدا به این رسیدم و رها کردم همه چیز را. حالا خداکنه با اینهمه با مشقت زبان خوندن، بعدها مجبور نشم یه زبان دیگه هم یاد بگیرم:( خدایا خدایی این یه مورد را خودت یه جوری درستش کن:)) البته در راستای راست و زیست کردن بقیه کارها:) فقط یطوری نشه با فرمون راست و ریست کردن کارهای مملکت، به وضعیت من هم رسیدگی کنی ها! که رسما دااااغون میشم! 

بعد از ده روز شاید هم بیشتر که از زور آلودگی هوا، مدارس تعطیل بود امروز صبح برف اومد، تا عصر هم که باز کوهها دیده نمیشد، نمی‌دونم یعنی هنوز هوا آلوده بود یا مه گرفتی بود؟ والله یادمه قدیم برف بند میاومد و آفتاب می‌شد دیگه آسمون شفاف و تمیز بود. باید همه چیز را نوشت وگرنه طوری این ها دست تو همه چیز میبرند و همه چیز را عوض میکنند که روزی میرسه که خودمون هم باور نمیکنیم که زندگی چطوری بوده و قرار نبود اینقدر سیاه و نکبت بشه. 

باید بیشتر تمرکز کنم روی درس خوندن، فقط یکماه وقت دارم. 

یه سؤال!

تا حالا شده یک کار نسبتا مشابه را دو تا آدم مختلف انجام بدهند و از یکیشون خیلی بدتون بیاد و اون یکی پذیرفتنش براتون راحت‌تر باشه؟ بنظرتون چرا اینطوری میشیم؟